Kategorie
Właściwości:
Tarnina (śliwa tarnina lub tarka) rośnie na półkuli północnej. W Polsce – na nizinach oraz dolnych partiach górskich (skarpy i skraje lasów). Jest zaliczana do roślin miododajnych, ale jej owoce znajdują szerokie zastosowanie w ziołolecznictwie. A to głównie dlatego, że zawierają flawonoidy – przeciwutleniacze, które nadają im ciemnogranatową barwę, witaminę C (20 mg w 100 g), beta-karoten, witaminy z grupy B, dużo wapnia, potasu i magnezu, a także fitosterol, pektyny, cukry, kwasy organiczne oraz garbniki. Kwiaty tarniny (działające moczopędnie) zawierają m.in.: flawonoidy, pektyny, garbniki, cukry, sole mineralne (głównie potas) oraz witaminę C.
Tarnina (owoc) według literatury ma właściwości wykorzystywane przy następujących dolegliwościach:
działanie przeciwbiegunkowe (dzięki garbnikom, które, po zetknięciu się z błoną śluzową jelit, tworzą nieprzepuszczalną błonkę, a co za tym idzie – chronią je przed substancjami wywołującymi biegunki),
spowalnianie ruchów robaczkowych jelit,
działanie przeciwzapalne i antybakteryjne (garbniki wiążą się z bakteriami i neutralizują je),
właściwości przeciwutleniające, przeciwzapalne, zmniejszające przepuszczalność naczyń krwionośnych,
działanie łagodzące schorzenia nerek, moczowodów oraz pęcherza moczowego (picie kompotu z suszonych owoców tarniny).
Owoce zaleca się ludziom w wieku podeszłym i dzieciom do wspomagania leczenia przewlekłych nieżytów żołądka i jelit, które przebiegają z nadmierną fermentacją.
Składniki:
100 % owoc tarniny
Sposób użycia:
Napar – zalać szklanką gotującej się wody łyżeczkę owocu i zostawić na 10–15 minut. Napar powinien być pity 2 razy dziennie. Nalewka – owoce zalać alkoholem, odstawić w ciemne miejsce na 3–6 tygodni. Po tym czasie odcedzić, dosłodzić według uznania miodem, glukozą lub cukrem.
Opakowanie: 250 g
